دانلود پی دی اف کتاب عشق سمسا هاروکی موراکامی PDF

وقتی زنگ در را زدند، سامسا در بزرگ‌ترین اتاق (و روی بزرگ‌ترین تخت) خانه چرت می‌زد. زیر لحاف پَر، گرم بود، چنان گرم ‌و ‌نرم که انگار توی تخم بود. از رؤیایی بیدار شد. جزئیاتش یادش نمی‌آمد، ولی خوشایند و مطبوع بود. طنینِ زنگِ درِ خانه به واقعیت سرد برش گرداند.

خودش را از تخت بیرون کشید، کمربند لباس‌ خوابش را بست، دمپایی‌های آبی تیره‌ را پا کرد، عصای سیاهش را دست گرفت و دست‌به‌نرده‌، تلوتلوخوران پله‌ها را پایین رفت. به‌مراتب ساده‌تر از بار اول بود، هر چند خطر سقوط هنوز هم وجود داشت. نمی‌توانست بی‌خیال حفاظ شود. چشم از پاها برنمی‌داشت، پله ‌به ‌پله پایین می‌آمد و آن‌ها دستشان را از روی زنگ برنمی‌داشتند. هر که زنگ را فشار می‌داد حکماً عجول‌ترین و خیره‌سرترین آدم بود.

سامسا، با عصا در دست چپ، به در خانه رسید. دستگیره را به راست چرخاند، کشید و در چهارطاق باز شد.

زن ریزه‌میزه‌ای بیرون ایستاده بود، خیلی ریزه‌میزه. عجیب بود که دستش به زنگ رسیده بود. دقیق‌تر که نگاه کرد، دستش آمد موضوع قد و قواره‌اش نیست. پشتش بود که به جلو خم شده بود. همین، کوچک نشانش می‌داد، اگرچه به‌واقع استخوان‌بندی‌اش در ابعاد طبیعی بود. موهایش را با کش لاستیکی بسته بود تا روی صورتش نریزند. موها بلوطی تیره و پرپشت بودند. ژاکت کهنه‌ی فاستونی تنش بود و پیراهن گل‌و‌گشاد سرتاسری که تا قوزک پایش آمده بود. روسری نخی راه‌راهی دور گردنش پیچانده بود. کلاه نداشت. کفش‌هایش بنددار بود و به‌ نظر می‌رسید بیست سالی داشته باشد. هنوز هم چیز دخترانه‌ای داشت. چشم‌های درشت، بینی‌ کوچک و لب‌ها که کمی پیچ برداشته بود یک ‌طرف، مثل ماه نو. ابروهای تیره‌اش که دو خط صاف روی پیشانی‌اش بودند قیافه‌ای شکّاک به او می‌دادند.