دانلود پی دی اف کتاب شیرویه نامدار علیرضا سیف الدینی PDF

بخشی از کتاب شیرویه نامدار علیرضا سیف الدینی

روایت کرده‌اند قیس رماح و فیروز با لشکر همه جا می‌رفتند تا به دره کوهی رسیدند که سپاه شیرزاد در آن‌جا بودند. قیس با لشکر آن‌جا توقف کردند و چون شب شد فیروز گفت: «من چهار هزار کس برمی‌دارم و بر ایشان شبیخون می‌زنم و در طلوع صبح شما برخیزید و سوار شوید و باقی لشکر را به چهار سردار بر ایشان قرار دهید و اول سرداری را با لشکر می‌فرستید و به فاصله نیم‌ساعت سردار دیگر می‌فرستی. به این طریق چهار سردار را می‌فرستی و آخر خودت می‌آیی. دیگر کار نداشته باش که شکست سپاه و زنده گرفتن شیرزاد با من. » قیس قبول کرد، اما چون پاسی از شب گذشت فیروز چهار هزار کس را برداشت و روانه گردید. اما از آن جانب لشکر روم با خاطرجمع در خیمه‌های خود نشسته و خوابیده بودند که فیروز مانند اجل معلق به حوالی اردوی ایشان رسید و لشکر را در گوشه‌ای باز داشت و خود پیاده روانه اردوی رومیان گردید و از یک جانب داخل شد و از هر گوشه و کنار گردش می‌کرد تا آن که به خیمه شیرزاد رسید دید پاسبانان خوابیده‌اند. آهسته پیش رفت و خود را به طبل چادر رسانید و طبل را از هم شکافت و داخل شد و چشمش بر جوانی افتاد که به بیست سالگی آثار مردی از چهره او هویداست.

معرفی کتاب شیرویه نامدار علیرضا سیف الدینی

چرا باید کتاب شیرویه نامدار علیرضا سیف الدینی خریداری کنیم؟

استادان فن نکته‌دانی و عندلیبان بوستان نوحه‌خوانی و سخن‌سرایان داستان‌پروری چنین برداشته‌اند که پادشاهی در روم بود که او را سلطان ملکشاه می‌گفتند. او در امور فرمانفرمایی بی‌نظیر بود و طنطنه کوس حشمتش در اقالیم سبعه پیچیده و آوازه دولتش به دریوزه فلک رسیده بود. در ایام دولت او، گرگ با میش آرمیده و پایه تخت او به عدل و داد محکم گردیده بود. آوازه عدل و داد او در اکناف عالم پیچیده بود و آن پادشاه عادل دو نوگل گلزار در زمین وقار شکفته داشت. هر چند آن دو نونهال عندلیب یک گلستان و قمری یک بوستان بودند، ولی یکی از آن دو پسر دامن به خمّاری آلوده بود و شب و روز به خمر و زنا و افعال ناستوده به سر می‌برد. او پرده عصمت گلرخان را به خزان ناجوانمردی با خاک بدنامی برابر می‌ساخت و شب و روز عجوزه‌ها را به خانه‌ها می‌فرستاد تا هر جا زنی رعنا و دختری زیبا بود، صاحب او را از خانه بیرون کنند و بر شیشه ناموس آن بیچاره‌ها سنگ می‌انداخت و ایشان را بدنام می‌کرد. تمامی سپاه و خلق شهر از دست او به عذاب بودند. اما یکی از آن دو پسر با فر یزدانی آراسته و به عقل و کمال و سخندانی پیراسته بود. او همیشه اوقات به کسب کمالات سخندانی، منجمی، علم و حکمت، سخاوت، شجاعت، تیراندازی و سواری مشغول بود و نام وی شیرویه بود. آن پسر حرامزاده دیوسیرت ارچه نام داشت و پادشاه شب و روز از دست آن پسر ناخلف به عذاب گرفتار بود و با بخت خود در جنگ بود. هر چند خواست که آن ناخلف را خلف سازد، میسر نگردید.